บทที่ 155 - ร่างกาย

ลูเซียน

ราตรีนี้มืดมิด ห่มคลุมรอบกายเราราวกับเสื้อคลุมกำมะหยี่ อบอวลไปด้วยกลิ่นสนและดินชื้น

“เห็นไหมล่ะ” ข้าพึมพำ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก “ไม่ใช่คำสาป แต่เป็นพรสวรรค์”

นางเงยหน้าขึ้นมองข้า หัวใจข้ากระหน่ำรัวในอก ใบหน้าของนางอยู่ใกล้เหลือเกิน... ใกล้เกินไป แก้มเนียนนุ่มของนางเฉียดผ่านแก้มของข้า

...